Cambodjanen vieren drie keer Nieuwjaar: één keer op 1 januari, één keer met de Chinezen en één keer in april, als het sterrenteken ‘ram’ een nieuwe cyclus van de dierenriem inluidt. En toevallig (of niet) valt mijn verjaardag samen met dat Cambodjaanse nieuwjaarsfeest.

Het WWF wil opnieuw tijgers in Cambodja, maar dat is geen eenvoudige opdracht. Zelfs in zogenaamde beschermde natuurgebieden wordt op grote schaal gejaagd en gerooid.

Soms word je voor dag en dauw wakker gemaakt door het getokkel van een xylofoon. Maar de zachte melodielijntjes zijn een sinistere voorbode van wat komen gaat: de treurige gezangen van een uitvaart.

Precies twee jaar geleden, in maart 2020, ging de wereld in lockdown. Cambodja bleef grotendeels gespaard van het coronavirus, maar de toeristen worden erg gemist.

Als je héél goed zoekt, vind je overblijfselen van het gouden rock-‘n-roll tijdperk, toen Cambodja “de parel van Zuidoost-Azië” was. In kunststad Battambang, in het noordwesten, bestaat nog zo’n stille getuige uit de jaren 60.

De Cambodjaanse premier heeft het land stevig in zijn greep. Zo is zijn vrouw al jaren voorzitster van het Cambodjaanse Rode Kruis. Maar slaat ze daar zélf ook munt uit?

Ik wil iets opbiechten: ik heb Cambodja een “door God vergeten” land genoemd. Maar misschien heb ik mij in Onze-Lieve-Heer vergist en heeft hij deze parel gewoon verborgen willen houden.

Er was een tijd dat Frankrijk de baas was in Cambodja. Maar dat is intussen meer dan zestig jaar geleden. Toch kom je die Fransen op onverwachte plekken en momenten nog tegen.

“Kan je in een land als Cambodja openlijk homo zijn?”, wordt mij wel eens gevraagd. Dat kan! Ik neem je mee naar mijn favoriete gaybar, vlak bij het koninklijk paleis in Phnom Penh en tegenover een boeddhistische tempel.

Ik ben als bij toeval in Cambodja komen aanwaaien. Soms voel ik mij hier als de kleine Dorothy uit “De tovenaar van Oz”, die met een bang hartje the yellow brick road volgt.

Er is in Cambodja wel degelijk een spoorwegnet, maar ik had hier nog nooit de trein genomen. Tot nu. Spoor mee van Phnom Penh naar Kampot!

Als radiomaker ben ik erg gevoelig voor geluid. Dan moet je net in Cambodja wonen. Cambodjanen zijn…luid. Of laat ik het zo zeggen ‘auditief erg aanwezig’.

Na zes jaar Cambodja heb ik mij helemaal met dit land verzoend. Toch is er één ding dat mij stoort: de nonchalante wegwerpcultuur.

Het tweede seizoen van Ochtend in het Avondland zit erop. En toch is er is nog zoveel dat ik je over dit boeiende land zou willen vertellen.