Podcasts Seizoen 1

In 2016 ben ik verhuisd van Brussel naar Cambodja. Het is een godvergeten land. Letterlijk. God is vergeten dat hij het ooit gemaakt heeft. En de wereld met hem.

Het ‘groezelige’ kantje van Cambodja spreekt mij aan. Het gevoel dat het nog niet ‘af’ is, houdt een belofte voor de toekomst in.

Het is erg stil in Angkor Wat, de trots van Cambodja. Door de pandemie komen er geen toeristen meer naar het beroemde tempelcomplex. Maar de eeuwenoude stenen blijven rotsvast overeind staan.

Een plek die zonder meer teloorgang uitademt, is Sihanoukville, in het zuiden. Ik heb er gezien hoe wij tot de laatste snik zullen blijven drinken op het leven, terwijl de wereld rondom ons in de modder verzinkt.

Vandaag rijd je in Sihanoukville over een netwerk van statige maar zielloze lanen, die griezelig spic en span zijn.
Alsof je plots een rechte lijn trekt door een bochtig labyrint, zodat je meteen de uitgang toont en het speelplezier wegneemt.

In de Cambodjaanse cultuur is leeftijd erg belangrijk. De helft van de Cambodjanen is jonger dan 25 jaar. Als veertiger ben ik voor de meesten dan ook een ‘Bong’, een oudere broer. Ik geniet van dat respect, zeker als het van mooie jongens komt.

Vandaag kijk ik even naar de buren in Thailand, waar vijf jaar geleden de populaire koning Bhumibol overleed. Een aflevering over mijn aanhouding in Bangkok, aanhoudend straatprotest en een Pinguïn.

De markt van Battambang is een attractie op zich. Aan elk loshangend touwtje knopen de Cambodjanen een nieuw verlengstuk vast. En je hebt geen idee waar het zal eindigen.

Ik ben jaloers op de fiere eigenwaarde van de Cambodjanen. Ze kunnen het leven recht in de ogen kijken, met een blik van “kom maar op met je tegenslagen”.

Als ik het even niet meer weet, ga ik hier aan de straatkant zitten. Een uurtje eenvoudigweg naar Cambodjaanse weggebruikers kijken, kan me instant vrolijk maken.

Cambodjanen kunnen berusten in hun lot, en dat is een positieve eigenschap, maar soms zouden ze wat meer ambitie mogen tonen.

Nu de regen stilaan stopt, begint ook het huwelijksseizoen opnieuw. De traditie wil dat het echtpaar om de haverklap een andere outfit aantrekt.

Ik doe heel hard mijn best om hier Cambodjaan onder de Cambodjanen te zijn, maar ik zal toch altijd ‘Barang’ blijven – vreemde.

Het wordt hoog tijd om je Cambodja’s hoofdstad, Phnom Penh, voor te stellen. En in deze aflevering kom je eindelijk te weten hoe ik in hier terechtgekomen ben.

Ik beperk mij in Cambodja tot observeren en beschrijven van wat ik rond mij zie, zonder hier iets aan de samenleving te willen veranderen. Maar dit land trekt verschillende soorten expats aan.

Het lukt mij intussen aardig om me uit de slag te trekken in het Khmer, de Cambodjaanse taal. Maar velen kunnen nog altijd niet begrijpen dat hùn woorden uit mijn mond kunnen komen.

Cambodja is een boeddhistisch land, maar het geloof is breder dan het verhaal over Boeddha. Zelfs de sfeer van Kerstmis is voelbaar tot hier. Al heeft dat vooral met de glitter en de kitsch te maken.

Heb je de voorbije maanden een aflevering van de podcast gemist? In zes minuten tijd krijg je hier een overzicht van het eerste seizoen “Ochtend in het Avondland”.